Podstawa działania

Polski Związek Owczarski jest dobrowolną, niezależną i samorządną, społeczno-zawodową organizacją, reprezentującą i broniącą praw oraz interesów Regionalnych Związków Hodowców i Producentów Owiec i Kóz i innych organizacji działających na rzecz hodowli i chowu owiec i kóz. Polski Związek Owczarski działa na podstawie przepisów ustawy z dnia 8 października 1982 roku o społeczno-zawodowych organizacjach rolników (Dz. U. nr 32, poz. 217) i Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi dotyczącego powierzenia spraw hodowlanych owiec i kóz Polskiemu Związkowi Owczarskiemu.

 

Struktura

Polski Związek Owczarski zrzesza 11 regionalnych związków, obejmujących swoim zasięgiem działania terytorium całego kraju. Związki Regionalne pracują bezpośrednio z hodowcami owiec i kóz. Prowadzą ocenę owiec i kóz w stadach, jak również wpisują zwierzęta tych gatunków do ksiąg zwierząt hodowlanych.

 

Władze Polskiego Związku Owczarskiego

Na XVIII Krajowym Walnym Zjeździe Delegatów w dniu 28 marca 2023r. zostały wybrane władze PZOw. w składzie:

Zarząd Polskiego Związku Owczarskiego

  • Prezes - Andrzej Sawicki
  • Wiceprezes - Marcin Trebunia
  • Członek Zarządu - Ryszard Świętalski
  • Członek Zarządu - Mieczysław Raczkowski
  • Członek Zarządu - Ireneusz Markiewicz

Przewodniczącym Komisji Rewizyjnej został Artur Lenard.

Z chwilą śmierci Prezesa Andrzeja Sawickiego jego obowiązki pełni Wiceprezes Marcin Trebunia, skład Zarządu uzupełni Pan Piotr Kaźmierczak.

Historia

 

sztandarPolski Związek Owczarski został utworzony 20 stycznia 1958 roku na I Walnym Zebraniu.
W krótkim czasie zostały opracowane i zatwierdzone statuty wojewódzkich Związków Hodowców Owiec. Przełomowym momentem dla Polskiego Związku Owczarskiego i całego owczarstwa była Krajowa Narada Pracowników Owczarstwa, która odbyła się w dniach 11-13 grudnia 1958 roku w Zakopanem.
Uczestniczyli w niej przedstawiciele nauki, aparatu skupu produktów owczarskich, przemysłu włókienniczego oraz hodowcy owiec. Wskazano na celowość istnienia związków hodowców owiec, których głównymi zadaniami było doskonalenie krajowej hodowli owiec i organizowanie produkcji owczarskiej. Wytyczone zostały główne kierunki działalności, w których owczarstwo potraktowano jako zintegrowaną całość.

Lata 1958-1969 zaznaczyły się intensywnym rozwojem produkcji owczarskiej. W kolejnych latach Związek organizuje Zespoły Strzygaczy i Krajowy Ośrodek Szkolenia Strzygaczy. W roku 1973 w Poznaniu został zorganizowany Krajowy Konkurs Strzyży z udziałem strzygaczy zagranicznych. Były to pierwsze w Europie międzynarodowe zawody strzygaczy. Lata 1974-1980 to pogłębienie integracji przez Centralny Związek Kółek Rolniczych i utrata samodzielności związków. Spowodowało to odejście dużej części doświadczonej zootechnicznej kadry owczarskiej. Lata 1981-1983 zaowocowały odzyskaniem pełnej samorządności przez związki hodowców owiec. Odbudowano struktury organizacyjne i samorządowe. Od 1982 roku związek przystąpił do aktywizacji produkcji żywca na cele eksportowe.

Lata 90-te XXw. to duży spadek pogłowia owiec spowodowany głównie niskimi cenami wełny oraz ustanowionymi kontyngentami na eksport jagniąt rzeźnych do Unii Europejskiej. Polski Związek Owczarski był inicjatorem oraz uczestnikiem zespołów opracowujących programy odbudowy i rozwoju owczarstwa. „Program doskonalenia pogłowia owiec do roku 2010” został zatwierdzony przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w 1996 roku. Zmienione zostały cele hodowlane, z doskonalenia cech wełny na doskonalenie cech mięsnych oraz użytkowości rozpłodowej całego pogłowia owiec. Od 1995 roku Polski Związek Owczarski prowadzi ocenę użytkowości oraz księgi hodowlane owiec i kóz.