Podstawa działania
Polski Związek Owczarski jest dobrowolną, niezależną i samorządną, społeczno-zawodową organizacją, reprezentującą i broniącą praw oraz interesów Regionalnych Związków Hodowców i Producentów Owiec i Kóz i innych organizacji działających na rzecz hodowli i chowu owiec i kóz. Polski Związek Owczarski działa na podstawie przepisów ustawy z dnia 8 października 1982 roku o społeczno-zawodowych organizacjach rolników (Dz. U. nr 32, poz. 217) i Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi dotyczącego powierzenia spraw hodowlanych owiec i kóz Polskiemu Związkowi Owczarskiemu.
Struktura
Polski Związek Owczarski zrzesza 11 regionalnych związków, obejmujących swoim zasięgiem działania terytorium całego kraju. Związki Regionalne pracują bezpośrednio z hodowcami owiec i kóz. Prowadzą ocenę owiec i kóz w stadach, jak również wpisują zwierzęta tych gatunków do ksiąg zwierząt hodowlanych.
Władze Polskiego Związku Owczarskiego
Na XVII Krajowym Walnym Zjeździe Delegatów w dniu 15 marca 2017r. zostały wybrane władze PZOw. w składzie:
Zarząd Polskiego Związku Owczarskiego
- Prezes - Andrzej Sawicki
- Vice-Prezes - Adam Gut
- Członek Zarządu- Ryszard Świętalski
- Członek Zarządu - Kazimierz Iwaszko
- Członek Zarządu - Zdzisław Fejtko
Przewodniczącym Komisji Rewizyjnej został Antoni Szurlej.
Przewodniczący Rady Polskiego Związku Owczarskiego Mariusz Potoczak,
Wiceprzewodnicząca Rady Polskiego Związku Owczarskiego Barbara Skotnicka.
Historia
Polski Związek Owczarski został utworzony 20 stycznia 1958 roku na I Walnym Zebraniu.
W krótkim czasie zostały opracowane i zatwierdzone statuty wojewódzkich Związków Hodowców Owiec. Przełomowym momentem dla Polskiego Związku Owczarskiego i całego owczarstwa była Krajowa Narada Pracowników Owczarstwa, która odbyła się w dniach 11-13 grudnia 1958 roku w Zakopanem.
Uczestniczyli w niej przedstawiciele nauki, aparatu skupu produktów owczarskich, przemysłu włókienniczego oraz hodowcy owiec. Wskazano na celowość istnienia związków hodowców owiec, których głównymi zadaniami było doskonalenie krajowej hodowli owiec i organizowanie produkcji owczarskiej. Wytyczone zostały główne kierunki działalności, w których owczarstwo potraktowano jako zintegrowaną całość.
Lata 1958-1969 zaznaczyły się intensywnym rozwojem produkcji owczarskiej. W kolejnych latach Związek organizuje Zespoły Strzygaczy i Krajowy Ośrodek Szkolenia Strzygaczy. W roku 1973 w Poznaniu został zorganizowany Krajowy Konkurs Strzyży z udziałem strzygaczy zagranicznych. Były to pierwsze w Europie międzynarodowe zawody strzygaczy. Lata 1974-1980 to pogłębienie integracji przez Centralny Związek Kółek Rolniczych i utrata samodzielności związków. Spowodowało to odejście dużej części doświadczonej zootechnicznej kadry owczarskiej. Lata 1981-1983 zaowocowały odzyskaniem pełnej samorządności przez związki hodowców owiec. Odbudowano struktury organizacyjne i samorządowe. Od 1982 roku związek przystąpił do aktywizacji produkcji żywca na cele eksportowe.
Lata 90-te XXw. to duży spadek pogłowia owiec spowodowany głównie niskimi cenami wełny oraz ustanowionymi kontyngentami na eksport jagniąt rzeźnych do Unii Europejskiej. Polski Związek Owczarski był inicjatorem oraz uczestnikiem zespołów opracowujących programy odbudowy i rozwoju owczarstwa. „Program doskonalenia pogłowia owiec do roku 2010” został zatwierdzony przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w 1996 roku. Zmienione zostały cele hodowlane, z doskonalenia cech wełny na doskonalenie cech mięsnych oraz użytkowości rozpłodowej całego pogłowia owiec. Od 1995 roku Polski Związek Owczarski prowadzi ocenę użytkowości oraz księgi hodowlane owiec i kóz.